Door de aanhouding van TBSer Johan op verdenking van moord op zijn nichtje Mariska Peters, gaat de vraag weer rond of TBS wel een geschikte straf is om recidive te voorkomen.
Uit een onderzoek van 2014 blijkt dat de recidive cijfers van de 10 grote TBS klinieken relatief laag zijn en onderling weinig verschillen hebben. In dit onderzoek is de recidive onder ex-patiënten die tussen 2004 en 2010 een TBS kliniek hebben verlaten gemeten. Uit dit onderzoek blijkt dat geen kliniek het slechter doet dan verwacht. De onderzoekers merken op dat om oorzaken van recidive te begrijpen ook de leefomstandigheden na beëindiging van de maatregel mee moet worden genomen.
Binnen twee jaar na het ontslag had 22,8% van de totale groep van 557 ex-tbsgestelden (minstens) een nieuw justitiecontact naar aanleiding van het plegen van een misdrijf. 17,9% had in die periode een nieuwe justitiecontact wegens een misdrijf met een maximale strafdreiging van vier jaar of meer en 9,3% wegens een misdrijf waar een nieuwe tbs-maatregel op had kunnen volgen.
De recidive is niet gelijkmatig verdeeld. Mannen recidiveerden vaker dan vrouwelijke ex-tbs-gestelden. Ex-tbs-gestelden die al eerder met justitie in aanraking waren gekomen hebben een grotere kans om opnieuw in de fout te gaan dan first offenders, en patiënten die tijdens de maatregel werden overgeplaatst naar een andere kliniek vielen vaker terug dan tbs-gestelden die slechts in één instelling verbleven.
Ex-tbs-gestelden die een onbekende slachtoffer maakten, recidiveerden vaker dan ex-tbs-gestelden die hun delictgedrag richtten op bekenden.
Een juiste strafmaat is moeilijk te vinden in een rechtstaat, levenslang zou de enige optie zijn om recidive te voorkomen, doch laat het wetboek van strafrecht zo een strafmaat niet zo maar toe. De doodstraf is Nederland al in 1870 afgeschaft dus deze strafmaat komt in zijn geheel niet ter discussie.
